Με τον "Ερωτόκριτο" του Βιτσέντσου Κορνάρου επέλεξε να διαγκωνιστεί ο σκηνοθέτης Στάθης Λιβαθηνός σε μια περίοδο έντονης ομφαλοσκόπησης του θεατρικού κόσμου (μηρυκάζουμε τους κλασικούς; δίνουμε προσοχή στους νέους συγγραφείς; αναπαράγουμε τους ξένους και μεταμοντέρνους;) >>> Το έργο, μια αδρή πινελιά στο ευρωπαϊκό μεσαιωνικό θέατρο, δεν τυγχάνει της προσοχής που όφειλε σε σκηνικό πλαίσιο ενώ, σε παράλληλο χρόνο, αφήνεται στην παραλογοτεχνική αφηγηματική συναντίληψη των λαϊκών βάρδων της Κρήτης >>> Ο Λιβαθηνός αποτελεί έκπληξη: διαχειρίστηκε το έργο με σύνεση (αποκύημα της ρωσικής θεατρικής παιδείας του) και γνώση της ιστορικής του υπόστασης. Αλλο τόσο πέτυχε να καινοτομήσει με το ιδιαίτερο βλέμμα με το οποίο προσέγγισε τους ήρωες, τη ροή του λόγου τους, την κινησιολογία >>> Δημιούργησε, εν ολίγοις, μια δική του καλειδοσκοπική θεώρηση του Κορνάρου και ίσως, εξ αυτού, προκύψει ένα "ρεύμα" για τη σύγχρονη σκηνοθετική επαφή με τα έργα του κρητικού αναγεννησιακού θεάτρου >>> Ολ' αυτά δεν είναι εύκολα ή προσιτά, δεδομένου ότι έχουν προϋπάρξει προσεγγίσεις με το στίγμα-βεβαιότητα ενός Σπύρου Ευαγγελάτου ("Ερωτόκριτος", "Τρισεύγευνη" κ.λπ.) ή ενός Λευτέρη Βογιατζή (στην καταπληκτική κωμωδία του Χορτάτση "Κατσούρμπος" το 1992) >>> Η παράσταση στο Ακροπόλ διακρίνεται από τη ρυθμική αφήγηση και το εύρημα των τριών Ερωτόκριτων και Αρετουσών (...), την καλλιέπεια στη χρήση της κρητικής διαλέκτου, την αξιοποίηση των ερμηνευτών, τη διακριτική συμβολή της σκηνογραφίας, όσο και τη μουσική προσέγγιση από τον συνθέτη Δημήτρη Μαραμή >>> Ολων αυτών συνεπάγεται η αναρώτηση για την (αναγκαία) επαναθεώρηση του ελληνικού ρεπερτορίου από τις βάσεις του (διότι το Κρητικό και Επτανησιακό Θέατρο είναι ετούτο...) - μόνον έτσι, πιθανώς, θα προκύψει κάτι νέο και σημαντικό...
Βίντεο της παράστασης, εδώ
Τραγούδι από την πρωταγωνίστρια Νεφέλη Κουρή, εδώ
Πληροφορίες για την παράσταση, εδώ
Commenti